AAVE-koers

Enkele misvattingen en paradoxen in DeFi-leningen: Lenen is gebaseerd op vertrouwen. Dit is de vanzelfsprekende waarheid waarop banken zijn gebouwd. Vertrouwen verliezen betekent kapitaal verliezen, en dat kan leiden tot bankruns of systemische ineenstortingen. De manier om vertrouwen te behouden is door een systeem te creëren dat fundamenteel risicomijdend is in de hele toeleveringsketen. Negeer deze regel en je bent effectief in de risicovolle business, wat meer lijkt op de hedgefondsen van vandaag. DeFi-leningsprotocollen volgen dezelfde basisprincipes als banken. Het fundamentele verschil tussen traditionele financiën en DeFi-leningssystemen is dat leningsprotocollen vertrouwensmechanismen in de code coderen om redenen zoals het verbeteren van automatisering, kapitaal efficiëntie en liquiditeitsvoorziening, enz. Sommige mensen hebben een foutief idee dat als een leningsprotocol parameters rond vertrouwen fixeert, dit op de een of andere manier het vertrouwen zal verbeteren. Natuurlijk maakt dit geen zin, aangezien je simpelweg vertrouwen van de ene plaats naar de andere verplaatst. Van het ene markt niveau naar het andere, maar niet echt de vertrouwensveronderstellingen verbeteren, in feite. Je kunt ook niet vertrouwen op volledig onveranderlijke systemen in dynamische markten zoals lenen en lenen. Dit is waarom het vergelijken van leningsprotocollen met AMM's ook niet werkt. Handelaren op AMM's zijn niet afhankelijk van doorlopend vertrouwen; hun transacties zijn eenmalige transacties, terwijl leners en kredietverstrekkers een relatie onderhouden totdat de schuld is terugbetaald. Het toepassen van onveranderlijke parameters betekent dat het systeem zich niet kan aanpassen aan veranderende marktomstandigheden, en financiële markten zijn niets als niet dynamisch. Het is relatief eenvoudig om een onveranderlijk model te runnen tijdens een opwaartse cyclus, maar berenmarkten zijn waar de ware veerkracht wordt getest. Nu, terug naar het idee van het verplaatsen van vertrouwen van de ene plaats naar de andere. Aangezien vertrouwen altijd bestaat in leningen, en de meeste markten waarschijnlijk op een bepaald niveau van menselijke betrokkenheid zullen vertrouwen, is de echte vraag: op welk niveau en onder welke omstandigheden zou die betrokkenheid moeten plaatsvinden? In geïsoleerde leningsprotocollen zoals Aave, vindt besluitvorming plaats op het laagste niveau, dicht bij de markten. Dit heeft voordelen, zoals ervoor zorgen dat parameterbeslissingen in lijn blijven met het risikokader van het protocol op een niet-conflicterende manier. Risicomanagers worden betaald met vaste vergoedingen om het protocol te beschermen. Als ze falen, worden ze vervangen, zoals we eerder hebben gezien. In ontwerpen waar menselijke betrokkenheid hogerop wordt verplaatst en risicocuratoren worden gestimuleerd op basis van fonds prestaties, kunnen verborgen problemen ontstaan die zeer schadelijk zijn voor het systeem. Ten eerste is het idee van risicocuratie als isolatie misleidend. Terwijl markten misschien gescheiden zijn, delen risicocuratoren vaak liquiditeit over markten door te leveren aan dezelfde markten en strategieën te combineren. Dit betekent dat gebruikers blootgesteld kunnen worden aan de zwakste curator of markt in het systeem, zonder afgebakende bescherming. Bijvoorbeeld: Curator A levert liquiditeit aan markten B en C, terwijl curator D liquiditeit levert aan markten C en E. Als markt E vertrouwen verliest, bijvoorbeeld door een depeg-gebeurtenis zoals xUSD of deUSD, kan dit een bankrun uitlokken vanuit markt E, waardoor de benutting op 100% komt en een race voor opnames ontstaat, zelfs volledige insolventie. Tegelijkertijd veroorzaken LP's die zich terugtrekken uit de gecureerde kluizen een andere bankrun op het niveau van de kluis, wat betekent dat markten B en C ook worden beïnvloed. Als gevolg hiervan zouden de LP's van curator A, zelfs degenen die zijn ingeschreven voor minder risicovolle strategieën, ook worden beïnvloed, waardoor de liquiditeitsbesmetting verergert, zelfs als ze de liquiditeit niet in de problematische markt hebben geleverd, wat een bankrun op protocolniveau creëert. Dit is mijn grootste zorg met dit type ontwerpmode: het leidt tot besmettelijke liquiditeitseffecten die het vertrouwen breken terwijl het een soort risicovisolatie op de markt brengt, die in werkelijkheid niet bestaat. Het is vooral problematisch voor RWAs, die grotere isolatie vereisen vanwege hun specifieke kenmerken. Het probleem verergert wanneer we de stimulansen voor curatoren in overweging nemen. DeFi-risicostrategieën zijn sterk gecommodificeerd. Lenen tegen ETH of BTC is niet bijzonder winstgevend of spannend voor degens. Dus gaan curatoren vaak in de aanval, voegen nieuwe soorten onderpand toe, soms ongetest of slecht begrepen. Andere curatoren haasten zich dan om te kopiëren en kapitaal toe te wijzen aan deze nieuwe markten. Het wordt een snelheidsrace om beloningen te veroveren ten koste van extra risico, net zoals hedgefondsen vandaag de dag opereren. Het is vooral problematisch voor integrators die hun eigen strategieën willen uitvoeren, wetende dat ze worden samengevoegd met strategieën die door risicovollere kluiscuratoren worden uitgevoerd, waardoor integraties uitdagender worden. Ook komt dit ontwerp ten koste van liquiditeitssegregatie, zonder echt risico te verbeteren of te isoleren, terwijl het potentiële systemische besmetting introduceert bij elke bankrun. Gezien de permissionless aard, zullen we meer gebeurtenissen van besmetting zien. Het is belangrijk dat iedereen de mechanismen begrijpt. DeFi is nog relatief jong, minder dan een decennium oud, en elk grootschalig probleem zou de industrie aanzienlijk kunnen terugzetten. We zijn dicht bij het bouwen van veilige en beveiligde DeFi, en we moeten de gebruikers beschermen. Hopelijk is dit een goede les over hoe we betere DeFi kunnen bouwen. Gebruik gewoon Aave.